Wai o tapu, overal rook.....

Gisteren dus een alternatief moeten zoeken i.p.v. de Tongariro alpine crossing. Nu zaten we dus in een ski-oord dus.......de bergen maar in, whakapapa village in het Tongaroro NP de Noordkant. Via een kale, vol met lava rotsblokken slingerende weg kwam de sneeuw al in zicht maar doordat het zo hard waaide, was de top nogal een keer in de wolken verdwenen. Helaas had het geen nut om met de skiliften naar de top te gaan. Of je moet heel erg van mist houden...... Dan maar een lekkere bak koffie in de aprèski hut van het Whakapapa skifield, na de flinke wandeling over rotsblokken. Dat je hier kunt skieën zeg! Voor de kids hadden ze van nepsneeuw een soort glijbaan gemaakt voor de slee. Toch nog sneeuw dus....Even op de kaart gekeken  en je kon ook via het zuiden de berg op. Het leek er op dat de bewolking aan deze kant van de berg bleef hangen....Dus weer richting camping om vervolgens via het zuiden de berg op te rijden, het Turoa skifield Helemaal geen lava maar een forest met palmen. En inderdaad, helemaal in de zon. Deze kant was niet zo toeristisch. Wel sneeuwkanonnen en een stoeltjeslift maar niet zo groot als de andere kant. Ook deze berg weer een LOTR film locatie. Lekker nog op de camping in het zonnetje gezeten. Vandaag begonnen we een beetje laat aan de route naar het Whirinaki NP. We verlieten het vulkanengebied via het meer van Taupo en kwamen we aan in het Wai o Tapu Wonderland. Nee, geen pretpark maar een wonderlijk land met kleurrijke kraters, geisers en meren. Onderweg zagen we al in de weilanden wat rook uit de grond komen, zo’n raar gezicht!  Je valt hier in het park van de ene verbazing in de andere door de byzondere kleuren. Namen als 'The Devil's Home' en 'Boiling Mud Flat' worden gebruikt en je wordt dan wel nieuwschierig wat je dan weer te zien krijgt.

Tijdens je wandeling door het park kom je langs verschillende natuurverschijnselen, De gigantische Champagne Pool is wel het meest op de foto gezet. Het  water van deze poel vult een krater die zo'n 700 jaar geleden ontstaan is. Als champagne borrelt het water naar het oppervlak, waar de watertemperatuur 74 graden is. Resten uit de oude krater borrelen omhoog in het water en stollen wanneer ze bij de rand van de poel komen, wat de poel zijn mooie oranje/okerkleurige kleur geeft.

Aan het eind kom je bij het felgroene water van het 'bad van de duivel'. Deze kleur ontstaat door de grote hoeveelheid zwavel in het water. De “rotte eieren” lucht viel eigenlijk reuze mee!  Nog even bij het borrelende modderbad geweest en alweer na een bak koffie de weg weer op. Door een bosrijke omgeving naar het Oosten, op zoek naar de Nui a Toi Canyon in het Whirinaki NP. De camping voor onze overnachting reden we voorbij, het was nog 3 km. Naar de parkeerplaats van de canyon. Zoeken en zoeken, rijden en rijden, door een echt Maoridorp met loslopende paarden en kinderen die van een brug afsprongen in de rivier maar geen Canyon. Nog even gevraagd.....je komt vanzelf wel een bord tegen! Ja, lekker duidelijk. Rob had het helemaal gehad dus maar naar de camping. Een prachtcamping van DOC met een waterval en rivier als douche.....Rob vertrouwde het voor geen meter, zo dicht blij het dorp van de Maori’s en wij waren de enigste op de camping. Overal lagen wel bierflessen op een hoop en vuurresten maar wel een prachtlocatie! Toch maar weer op pad, ditmaal verder naar het oosten, de zee. Jammer van de canyon en de prachtige campground. Vanmiddag lekker geslenterd over het strand en de mooiste schelpen gevonden en in een sopje gezet. Nemen we mee voor de oppaskids.....